سریال«مرز خوشبختی» از جمله کارهای حسین سهیلی‌زاده است که با گزینش بازیگران جوان تلاش بر این داشته که به پرسشها جوانان بپردازد که تقریبا می‌‌‌‌‌توان گفت موفق هم
جامعه ای که با موقعیت های کمیک روایت می شود
عبارات مهم : ایران
در روزگاری که مسابقه تنگاتنگی میان تلویزیون و شبکه های ماهواره ای در جریان هست، حسین سهیلی زاده هر بار موفق شده است با ساخت سریال های متفاوت، مخاطبان پرشماری را در یک ساعت مقرر پای جعبه جادویی بکشاند و جهت ساعتی آنها را با تلویزیون سرگرم کند.
این سریال جهت نوروز سال ١٣٩۶ ساخته شده است بود و داستان جوانی به نام امیر را روایت می کرد که جهت تحصیل به پایتخت کشور عزیزمان ایران می آید و جزو نخبگان علمی می شود. امیر در ادامه به خواهر دوست خود علاقه مند می شود ولی پدر دختر، راضی به سر گرفتن این وصلت نیست.
از سوی دیگر، امیر مجبور می شود که در دزدی یک طلا فروشی به دوستش حمید یاری کند ولی در ادامه داستان وی به علت جلوگیری از فروش طلاها به دست حمید مجبور می شود مخفیانه از پایتخت کشور عزیزمان ایران برود ولی ساک حاوی طلاها در شهر محلات که فیلم در این شهر ادامه پیدا می کند با چمدان یک روحانی جابجا می شود.
مشکلات حوزه جوانان
در مرز خوشبختی، حسین سهیلی زاده و علی خودسیانی تلاش بر این داشتند که به پرسشها حوزه جوانان بپردازند و در این راه موفق شدند با سریالی که کلیتش ژانر کمدی نیست، موقعیت های کمیک خوبی را به تصویر بکشند.
انتخاب و ترکیب جالب بازیگران در کنار هم یکی از خلاقیت های سهیلی زاده در ساخت این سریال هست. این کارگردان توانسته در این سریال بازیگرانی را در کنار هم قرار بدهد که تا به امروز ایفای نقش چنین کاراکترهایی را بر عهده نداشته اند و این خصیصه همان برگ برنده سهیلی زاده است که کارهای او را متفاوت و پر بیننده کرده است.
علی خودسیانی نیز در این اثر توانسته است تجربه جدیدی از نگارش را با توجه به سابقه کاری خود تجربه کند. وی تا به امروز نگارش آثاری همچون رویای شیرین دریا، خواستگاران، تولدی دیگر، فصل زرد و هیات مدیره را در کارنامه بلند و بالای کاری خود جای داده است که جزو آثار پرمخاطب و جالب تلویزیون بوده اند.
پربیننده های جذاب
مرز خوشبختی در سال پخش خود جزو سریال های پر بیننده عیدانه بود و همین امر باعث شده است که امروز در بازپخش مجدد خود از کانال «آی فیلم عربی» نیز موفق باشد و مخاطبان زیادی را جذب این کانال خاطره ساز کند. سریال سهیلی زاده جدا از بار معنایی و محتوایی سریال با توجه به موقعیت های طنزی که دارد یک اثر سرگرم کننده نیز محسوب می شود.
سهیلی زاده در این سریال از بازیگران جوانی چون امیرحسین آرمان، پوریا پورسرخ، مهدی سلوکی، سروش جمشیدی، شهرزاد کمال زاده و مریم معصومی استفاده کرده که تیم به نسبت خوبی جهت ایفای نقش های مجموعه هستند.
در انتها می توان نتیجه گرفت که سریال « مرز خوشبختی» با وجودی که در ژانر «ملودرام اجتماعی» ساخته شده است ولی توانسته است لبخندی هم بر لب بینندگان بنشاند. سهیلی زاده با این تیم جوان اثبات کرد که می توان به همراه گروهی از جوانان یک اثر مطلوب و ماندگار جهت قاب تلویزیون تهیه و تولید کرد.
مشکل اساسی ژانر درام اجتماعی
ژان کوکتو-نویسنده و کارگردان فرانسوی- راجع به درام نظر جالب توجهی دارد. او اظهار می دارد: «درام را به گونه ای ظریف و هوشمندانه تعریف کرده اند؛ ولی به گمان من کمتر به مقصود رسیده اند. درام عمل است ریشه درام در زبان یونانی به معنای کنش یا عمل است- عملی معطوف به نشانه و این نشانه چیزی جز افشاگری نیست.» این عنوان ماهیت درام و ژانر درام را در کنار امر دراماتیک مشخص می کند. آرتور میلر-نمایشنامه نویس آمریکایی- نظر بسیار مهمی راجع به درام دارد. او می نویسد: «اگر در نمایش نشان داده شود که اشخاص چه کاری می کنند، ملو درام و اگر نشان داده شود که آنها چه کاری نمی کنند، درام شکل می گیرد.» بنابراین، در زیاد سریال های تلویزیونی و حتی سینمای کشور عزیزمان ایران شاهد ژانر ملودرام هستیم که به امر اجتماعی هم توجه خاص ای دارد؛ و به اشتباه، چنین ژانری را «درام اجتماعی» می دانند. مسئله زمانی بدتر می شود که ژانر درام اجتماعی را با عنوان ژانر «اجتماعی» مطرح می کنند که از اساس غلط است و از عدم آشنایی نویسنده و تحلیلگر برمی آید.
کتاب «داستان، ساختار، سبک و اصول فیلمنامه نویسی» نوشته «رابرت مک کی» از انتشارات هرمس و ترجمه محمد گذرآبادی و همچنین «فن شعر» به نویسندگی ارسطو-فیلسوف یونان باستان- به خوبی این عنوان را نشان داده اند. اینجا جا دارد که نگاه جدی به نوشته های انتقادی در روزنامه ها و سایت های سینمایی بیندازیم.
نویسندگانی هستند که تنها از سریال ها و آثار سینمایی تعریف و تمجید می کنند و اصلا نمی توانند از سطح به باطن برسند. این دسته از نویسندگان بدون مطالعه نظری و تاریخی وارد حرفه نویسندگی می شوند و نقدهای به شدت سطحی را هم منتشر می کنند که به فرایند نقدنویسی ایرانی صدمات جدی وارد کرده هست.
در یکی از نقدهای سینمایی شاهد بوده ایم که نویسنده محترم تفاوت بین «تیپ» و «شخصیت» را تشخیص نداده است و با تمجیدهای بی مورد از نویسنده و کارگردان نه تنها راه درست را به آنها نشان نداده است بلکه نشانی غلطی هم به تماشاگر داده است و این امر باعث از بین رفتن اعتماد مخاطبان به نویسندگان آثار نمایشی شده است است.
این دسته از نقدها باعث شده است است تا کیفیت سریال های تلویزیونی هم پایین بیاید؛ لیکن کارگردان و نویسنده سریال، با خیال راحت به ساخت مجموعه های آبکی می پردازند و کسی هم نیست که «سره» را از «ناسره» تشخیص بدهد. معنای نقد نیز از همین تشخیص «سره» و «ناسره» می آید؛ مانند کسی که پول تقلبی را از پول واقعی تشخیص می دهد و مردم را هم از گمراهی نجات می دهد.
جامعه‌ای که با موقعیت‌های کمیک روایت می‌شود
واژه های کلیدی: ایران | سریال | سریالی | ایرانی | جوانان | خوشبختی | نویسنده | تلویزیون | کارگردان | تلویزیون
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
